ÇOCUKLARDA PARMAK EMME SORUNU

Parmak emme , herhangi bir psikopatolojik sorun olmaksızın normal çocuklarda 3-4 yaşarına kadar görülebilir. Yenidoğanların büyük kısmının baş veya diğer parmaklarını emdikleri gözlenmiştir. 3-4 yaşlarına kadar zararsız olan bu parmak emmenin en önemli nedeni, çocuğun parmak emmeyi daha anne karnında öğrenmiş olması ve doğuştan getirdiği en güçlü reflekslerden birinin parmak emme olmasıdır. Nitekim yeni doğan çocuklardan bazılarının parmak ve bileklerinde görülen kabarcıkların anne karnında emme sonucu oluşmuş olduğu düşünülmektedir. Annelerin büyük bir kısmı parmak emmeyi açlıktan zannederler. Oysa yapılan araştırmalarda %50’den %87’lere varan oranda yaygın bir davranış şekli olduğu görülmüştür.

            Parmak emmenin yaşla birlikte gelişimine bakacak olursak, 1 yaş çocuklarının hemen hemen yarısının parmak emdiği görülür. 9. aydan itibaren çocukların uykusuyla parmak emmesi arasında bir ilişkinin kurulduğu saptanmıştır. Uykusu gelen bebek parmağını ağzına götürür. ‘‘Ritüel’’ adı verilen bu alışkanlık aylarca sürebilir.

            Ebeveynler tarafından, çocuğu parmak emmeden men etme çalışmaları, 3 yaşına kadar çocuğun direnciyle karşılaşır. Bazı bebekler dişlerinin yeni çıkması, bazıları da herhangi bir zorlukla karşılaştıklarında, utanma ve sıkılma belirtisi olarak parmaklarını emerler. Genellikle 18. ay dolaylarında sık görülen parmak emmenin 4 yaş dolaylarında kaybolması beklenir. Yapılan araştırmalar, en geç 5-6 yaşlarına kadar parmak emmenin sona ermesi gerektiğini, böyle olursa zararı olmayacağını ortaya koymuştur. Çünkü bu yaşla birlikte çocuğun süt dişlerinin yerine asıl dişler çıkacağı için, 5-6 yaşlarında çocuğun parmak emmesi bu yeni dişlerde bozulmaya yol açabilir. Diğer davranış bozukluklarında olduğu gibi (alt ıslatma ,tırnak yeme v.s), sürekli parmak emme alışkanlığı da psikolojik sorunlar ve gerginliklerin sonucunda görülebilir.

            Bu ve benzeri durumlar karşısında anne-babaların gösterecekleri en sağlıklı yaklaşım, telaşa kapılmadan olayı sabırla karşılamak ve sürekli ilgilenmekten kaçınarak, çocuğa hareketinin yanlış olduğunu onun anlayabileceği bir dille anlatmaktır. Okul yaşı gelmiş, parmağını emen bir çocuğa yapılacak olumlu tavsiye ve açıklamalarla onun psikolojik açıdan uyumunun sağlanması, sorunun giderilmesine yardımcı olacaktır. Burada önemli olan bir gerileme (regression) belirtisi olarak görülen bu alışkanlığı oluşturan sebeplerin anne-babalar tarafından keşfedilerek ortadan kaldırılmasıdır. Mesela yeni doğan bir kardeş, çocuğun gerileme göstermesine ve böyle bir alışkanlığın ortaya çıkmasına sebep olabilir. Çünkü çocuk, kardeşine kaptırdığı ilgiyi tekrar kazanmak isteyecektir. Kardeş daha doğmadan , çocuk kardeşin doğumuna hazırlanmalıdır. Böylece sorun daha oluşmadan önlenmiş olacaktır.

            Kısaca özetleyecek olursak; anne-babalar parmak emme sorunu karşısında çeşitli ceza yöntemleriyle (parmağa acı biber sürmek ,korkutmak v.s) cezalandırmak yerine sorunun kökenine inmeli ve çözümü orada aramalıdır. Aksi takdirde parmak emme sorunu ortadan kalksa bile, başka sorunlarla karşılaşılması kuvvetle muhtemeldir. Ebeveyn sorunun kökeninde kendisinin de olabileceğini hesap etmeli ve gerekirse bir uzman yardımı almalıdır.

            Diğer davranış bozukluklarında olduğu gibi, parmak emme de yaşla azalır. Bu nedenle ilk çocukluk döneminde (2-6 yaş arası) tedaviden kaçınılmalı ve sabırlı olunmalıdır. Parmak emmenin alışkanlık haline gelmesine sebep olabilecek tutumlardan sakınılmalıdır. Ayrıca uzmanlarca önerilebilecek bazı sürekli eğitimsel önlemler uygulanabilir.

Etiketler: bebek » yenidoğan