Bülbülün Güle Muhabbeti Ne Zaman Başladı?

İbrâhim aleyhisselâmın, Nemrud tarafından ateşe atıldığını, ehlî ve vahşî hayvanlar dahî, Allâh Teâlâ’nın ihsân ettiği bir his ile idrâk etmiş oldukları için, onlar da ağlamakta, feryâd etmektedirler.İşte bülbül ağlıyor. Ve ortasının gülistan oluşundan bîhaber, etrafı hâlâ kor ve alev hâlindeki büyük ateşe doğru koşuyor. Cenâb-ı Hakk, Cebrâil (a.s.) emrediyor.

-Ya Cebrâil koş, Nemrud’un ateşine doğru uçan bülbülü tut, ne istiyor, sor.

Hazret-i Cibrîl yetişiyor, ateşe varmak üzere olan bülbülü tutuyor ve soruyor:

-Küçük kuş, burada işin ne? Bülbül ağlayarak cevap veriyor:

-Allah ‘ın Halîl’ini ateşe attılar;madem ki ben onu kurtaramaya kadir değilim, bâri ben de onula yanayım diyorum.Cebrâil (a.s.) bülbüle:

–Gel, diyor ve İlâhî tecellîyi ona gösteriyor… Bülbül şimdi ne yapsın?… Feryâdı dinmiştir. Sevincinden mesttir. Dili tutulmuştur. Kıyâmete kadar böyle kalabilir. Cenâb-ı Hakk Hazret-i Cibrîl’e yine emir veriyor:

-Bülbüle söyle: Benden ne dilerse, şimdi dilesin.

-İşte bülbül Rabbinden ne isteyeceksen iste!.. Bülbül dile geliyor:

-Ben, diyor, kendimi bildim bileli, Rabbimin zikri ile meşgûlüm. İşittim ki, Rabbimin bin bir güzel ismi varmış; ama ben yalnız yüz birini biliyorum. Diğer dokuz yüzünü de öğrenmek isterim.

Bülbülün dileği, derhal kabul edilmiş, bilmediği  Esmâ-i Hüsnâ’yı da hemen öğreni vermiştir. Ve şimdi bülbülün vazifesi var: Hazret-i Cibrîl bülbülü alıyor; nârın, nûr olduğu yere, Hz. İbrâhim’in bulunduğu gülistana koyuyor ve ona ırmağın kenarında ki gül ağacını göstererek;

-Bülbül senin yerin burası, diyor.

Bülbül güle konmuştur. Ötüyor…ötüyor…ötüyor…

İşte bülbülün güle muhabbeti böyle başlar.Şimdi o, her seher vakti konacak bir gül dalı bulur, öter, öter, öter.Baygın düşünceye kadar. Bülbülün seher vaktinde ki bu hâli, gâfiller uyurken, uyanık âşıklarla beraber, bin bir  Esmâ-i Hüsnâ’yı tesbih edişidir.

Eğer siz; seher  vakti, bülbül ile beraber uyanmış da secdede iseniz, onun sizi zikirde geçmeye çalıştığını duyarsınız. Yok, eğer o sizden evvel uyanmış, pencerenizin önündeki güle konmuş ötüyor da; siz onun nağmeleri ile uyandı iseniz; biliniz ki o , sizin kalbinizdeki gaflet külünü eşelemekte, oraya kendisinin küçücük kalbindeki büyük aşk ateşinden bir kıvılcım sıçratarak, rûhunuzu tutuşturmak istemektedir. (Hazret-i İbrâhim ve Nemrûd, s. 47-8-9, Fazilet Neşriyat )

“Gül gülse dâim ağlasa bülbül acep degül

  Zira kimine ağla demişler kimine gül”

Etiketler: bülbül hikayesi